Atlas chmur

Czasami zdarza się, że bierzemy do ręki książkę, czytamy pierwsze zdanie i od razu wiemy, że to coś nie dla nas. Nie ten styl, nie ten język, nie ta historia. Wszystko jest nie na swoim miejscu i czyta się ciężko, a co gorsza, wolumin ma ponad pięćset stron. Coś jednak podpowiada nam, że może dalej będzie lepiej. I choć często zdarza się, że lepiej jednak nie będzie to bywa i tak, że czytana właśnie pozycja jest całkiem przystępna. Do tej kategorii książek należy „Atlas chmur” Davida Mitchella.

Ciężko jest jednoznacznie sklasyfikować to dzieło. Nie do końca jest to powieść i nie można powiedzieć, że jest to zbiór opowiadań. Autor stworzył bowiem konstrukcję przypominającą rosyjską matrioszkę, którą najpierw rozkładamy, aby po chwili od razu złożyć. Jest to kilka opowieści, z których każda kolejna nawiązuje do swojej poprzedniczki. Co więcej, tylko ostatnia jest opowiedziana od początku do końca, a reszta jest poprzerywana w połowie tylko po to, aby znaleźć swoje zakończenie po drugiej stronie książki. Z początku może to wprowadzić czytelnika w pewną konsternację, zwłaszcza że pierwsza historia jest przerwana dosłownie w połowie zdania.

Ofiary

„Ofiary” autorstwa Jonathana Kellermana to dwudziesty siódmy tom serii, której głównym bohaterem jest psycholog dziecięcy, a jednocześnie policyjny konsultant, Alex Delaware. Tym razem będzie on musiał wrócić pamięcią do czasów swoich praktyk studenckich, aby stawić czoła seryjnemu mordercy zostawiającemu przy zmasakrowanych przez siebie zwłokach tajemnicze znaki zapytania. Czy i tym razem bohater poradzi sobie z rozwiązaniem zagadki?

Więzień nieba

Wszyscy fani twórczości Carlosa Ruiza Zafona czekali na dalszy ciąg „Cienia wiatru”. Każdy chciał wiedzieć jak dalej potoczyły się losy Daniela Sempere, jego żony Bei czy też Fermina Romero de Torres. Czy jednak autor podołał wyzwaniu, jakim z całą pewnością było napisanie kontynuacji?

Zacznę od tego, że „Więzień nieba” jest brakującym ogniwem łączącym „Cień wiatru” z „Grą anioła”. Do tej pory obie książki łączyło kilka szczegółów takich jak miejsce akcji i Cmentarz Zaginionych Książek. Obie historie były do siebie zbliżone, ale ciągle brakowało tego czegoś konkretnego, co by je połączyło. Tym brakującym elementem jest właśnie „Więzień nieba”.
Najnowsze dzieło Zafona przedstawia nam dalsze życie Daniela, ale nieco bardziej skupia się na jego przyjacielu Ferminie. Znajdziemy tutaj wyjaśnienie skąd w ogóle wziął się Fermin i czym zajmował się zanim pojawił się w „Cieniu wiatru”. Można by powiedzieć, że autor stworzył tutaj coś na kształt cyklu „Komedia ludzka” Balzaka, choć zapewne jest to dla Hiszpana zbyt duży komplement i nobilitacja.

Obietnica mroku

O czym może napisać reportaż znudzony pracą i małżeństwem dziennikarz? Brady’ego, głównego bohatera książki, namówiono do opisania kulisów kręcenia filmów pornograficznych. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby aktorka, z którą miał przeprowadzić wywiad nie popełniła samobójstwach na jego oczach, a filmy, w których grała, nie były bestialsko brutalne i niezwykle realistyczne. A to tylko kilka pierwszych stron powieści. Dalej akcja rozkręca się coraz bardziej. 

Królowa Attolii

Z kontynuacjami dobrych książek bywa różnie. Czasem autor pisze książkę tylko po to, żeby zarobić jeszcze kilka groszy, a jego dzieło okazuje się totalną chałą pisaną na siłę. Innym razem można spotkać pisarza, który wkłada w to, co robi, całe swoje serce. Wtedy też mamy do czynienia z kolejną dobrą kontynuacją i jesteśmy zadowoleni. Problem pojawia się wtedy, kiedy pierwsza część była na tyle dobra, że ciężko jest napisać coś lepszego.

Senność

Z twórczością pana Kuczoka zapoznałem się głównie z powodu jego obecności na liście laureatów Literackiej Nagrody Nike. Co więcej, do sięgnięcia po "Gnój" jego autorstwa skłoniło mnie obejrzenie filmu "Pręgi" w reżyserii Magdaleny Piekorz. Lektura tej książki była prawdziwą przyjemnością, dlatego też bez wahania zająłem się czytaniem "Senności".

Książka Kuczoka opowiada o trzech różnych osobach, których losy splatają się w niesamowitą opowieść.

Uczta dusz

Co można poświęcić dla magii? Czy bylibyście w stanie poświęcić odrobinę własnego życia, aby uzdrowić kogoś bliskiego? A czy zrobilibyście to samo dla osoby zupełnie obcej, która odwdzięczyłaby się jedynie garścią monet? Czy potrafilibyście dobrowolnie skrócić swoje życie na przykład o tydzień tylko po to, by przywołać deszcz podczas długotrwałej suszy? W świecie przedstawionym w książce pani C.S.Friedman, każdy czarownik i każda czarownica, aby dokonać wymienionych wyżej cudów musi skorzystać z własnej życiowej energii, a tym samym skrócić swoje życie. Jedynie niewielka grupa wybranych odkryła sekret jak jednocześnie to życie przedłużyć i spełnić niemal każde swoje życzenie. Co musieli poświęcić, aby tego dokonać?

Zanim zasnę

Żeby napisać dobry thriller łączący w sobie elementy grozy, ciekawą intrygę i szybką akcję wcale nie trzeba z głównego bohatera robić agenta wywiadu tropiącego międzynarodowy spisek mający na celu wytrucie ludzkości. Właściwie bohaterem takiej powieści może być każdy z nas, a historia może być tak przyziemnie prozaiczna, że również większości z nas mogłaby się przydarzyć. A co najważniejsze, jeśli jest dobrze napisana, to wciągnie nas tak, że nie będziemy mogli się oderwać od lektury.

Konkursy portalu Secretum.pl

Zaprzyjaźniony portal Secretum.pl zorganizował niedawno dwa konkursy.

Pierwszy z nich ma charakter literacki. Aby wygrać całą trylogię "Inny świat" autorstwa Maxime'a Chattama wydaną nakładem wydawnictwa Sonia Draga należy napisać opowiadanie, felieton lub reportaż, którego głównym tematem będzie post-apokaliptyczna wizja świata.

Kolejny konkurs związany jest z powieścią "Klątwa tygrysa" autorstwa Coleen Houck. Tym razem, aby otrzymać jeden z dwóch egzemplarzy wspomnianej książki należy jak najciekawiej skomentować dowolny opis książki, filmu bądź gry znajdujący się na portalu. 

Szczegóły dotyczące obu konkursów dostępne są na portalu Secretum.pl w zakładce KONKURSY.

Do udziału serdecznie wszystkich zapraszam. :)

I na mnie przyszła pora :P

No cóż. Do odpowiedzi wywołała mnie Panna Indyviduum, więc niech i tak będzie :)

Londyński bulwar

Czasami mam bardzo złe wyobrażenie co do treści książki. Bierze się ono zwykle ze sposobu, w jaki dana książka jest reklamowana, czasami z promocji filmu, który został na podstawie tej książki nakręcony. I tak zachęcony sztuczkami specjalistów od marketingu sięgam po nieszczęsną pozycję. Najpierw pojawia się mały szok. Książka już na początku nie zachwyca niczym specjalnym. Ale nie zrażam się tak szybko. Przecież musiało być coś, co spowodowało tak wielką promocję. Przecież z jakiegoś powodu nakręcono ekranizację. Czytam dalej, ale do samego końca nie ma nic, co by mnie przekonało, że nie wyrzuciłem pieniędzy w błoto. Dokładnie taka sytuacja przytrafiła mi się z "Londyńskim bulwarem".

Straż

Kolejna przerwa, ale usprawiedliwiam się walką ze spektrometrią masową i w UV. :P
Mam nadzieję, że kolejna recenzja pojawi się szybciej. :)

Książka, którą dzisiaj zrecenzuję cieszy się dość dużą popularnością i to właśnie był ten element, który mnie zaciekawił. Bo skoro jest popularna, to musi być dobra. Przecież tylu ludzi nie może się mylić, prawda? No cóż, jednak nieprawda. Muszę przyznać, że rozczarowanie nie było całkowite, ale jednak było.

Jasne błękitne okna

Czy przyjaźń może przetrwać wszystko? Pokonać przeciwności losu?
Już od jakiegoś czasu zabierałem się za przeczytanie książki Edyty Czepiel. Wiedziałem, że nie jest to książka prosta, na pewno nie zwykłe czytadło. I to właśnie chyba najbardziej mnie zachęciło. I co najważniejsze, nie zawiodłem się podczas lektury.

Złodziej

Czasami główny bohater powieści wydaje się nam nic nieznaczącym pyłkiem, obserwatorem wszystkich wydarzeń. Czasem jednak okazuje się, że to właśnie on mimo wszystko ma na te wydarzenia największy wpływ, co zostaje pokazane na samym końcu historii. Dzięki temu zakończenie jest niezwykle zaskakujące i po prostu zmusza nas do sięgnięcia po kolejny tom.
Na kolejną część opowieści o złodzieju Genie na pewno będę czekał z niecierpliwością.

Punkt wyjścia

Punkt wyjścia – Dawid Kain

Stereotypowy horror atakuje nas rozlewem krwi w nielogicznie dużych ilościach i wychodzącymi z ziemi gnijącymi zwłokami. Zwykle jest to bardziej śmieszne niż straszne. Tak naprawdę jednak dobry horror może nas postraszyć czymś, co teoretycznie może spotkać każdego z nas i na co nie mielibyśmy wpływu.
Właśnie coś takiego serwuje nam Dawid Kain.

Europa Blues

Co może łączyć dwa zdawałoby się całkowicie różne morderstwa? Kto zaczął terroryzować ulice Sztokholmu mordując swoje ofiary w najbardziej bolesny z możliwych sposób? Czy Drużyna A, słynna komórka szwedzkiej Rikskrim poradzi sobie z kolejnym wyzwaniem?

Milion małych kawałków

Nigdy nie interesowała mnie tematyka narkotyków czy uzależnień w ogóle. Postanowiłem jednak sięgnąć po tę pozycję, gdyż wiele osób ją polecało, więc pomyślałem, że warto. Powieść nie zawiodła moich oczekiwań.

Przemytnik cudu

Czasami coś, co zrobiliśmy z ciekawości lub głupoty, prześladuje nas przez całe życie. Jakieś głupie słowo, krzywda, którą komuś wyrządziliśmy. Poczucie winy może jednak nie dawać nam spokoju dużo dłużej. Co się jednak stanie, kiedy przytłoczy nas ono tak bardzo, że nie zauważymy, że robimy komuś kolejną krzywdę?

Stosisko biblioteczne i książkowa tragedia

Kolejny stos zapychacz. :P

"Jasne błękitne okna" Edyta Czepiel
"Orlando" Virginia Woolf
"Milion małych kawałków" James Frey

i w tle wspomniana ksiązkowa tragedia.

koszmar, który będzie mnie prześladował mniej więcej do połowy maja...

SPEKTROSKOPOWE METODY IDENTYFIKACJI ZWIĄZKÓW ORGANICZNYCH
czyli tak zwana BIBLIA NMRu :P

Pozdrawiam :)

Błękitna krew

Czy zdarzyło się wam, że trafiacie na doskonałą książkę, która po prostu zapiera wam dech w piersiach, a kiedy sięgacie po kolejny tytuł tego samego autora, już od pierwszej strony przytłacza was ogromne rozczarowanie? Mnie niestety dość często to spotyka. Dlatego z dużym dystansem podszedłem do kolejnego dzieła Harlana Cobena. Ku mojemu zdziwieniu i jednocześnie wielkiej radości, "Błękitna krew" zdecydowanie przerosła wszelkie moje oczekiwania.

Bez pożegnania

Bardzo lubię książki, które opisują zmagania ludzi z jakąś kryminalną zagadką. Jeszcze bardziej podobają mi się te, których zakończenie jest zaskakujące, takie, które o sto osiemdziesiąt stopni odwraca całą historię.
Taką książką właśnie jest "Bez pożegnania".

Demony

Nie lubię czytać opowiadań. Zwykle autor kończy opowieść jeszcze zanim na dobre się zaczęła, a czytelnik jest pozbawiony możliwości dogłębnego wczucia się w rolę któregokolwiek bohatera. 

Tym razem w moje ręce trafiła antologia opowiadań o demonach. Pomimo wielkich nazwisk podszedłem do niej dość sceptycznie, jednak już pierwsze opowiadanie pozytywnie mnie zaskoczyło.

Stos

Jutro mam kolejny egzamin. Nic jeszcze nie umiem, wiec nie wiem, jak mi pójdzie. Oby dobrze.
A w związku z tym, że muszę się trochę poduczyć do niego, to zamiast recenzji jest kolejny stos.

A więc od góry:
Hyperversum [recenzja dostępna TU]
Zima mej duszy [recenzja dostępna TU]
Bez pożegnania
Demony
Wszystkie cztery od portalu Secretum.pl

II tom Pustynnej włóczni. W końcu się doczekałem :)
Oko jelenia tom I. Zobaczymy, jeśli będzie fajnie to sięgnę po kolejne części.
I na koniec Przemytnik cudu.
Te trzy z kolei są z biblioteki.

Pozdrawiam :)

Zima mej duszy

W książkach fantastycznych dość często można znaleźć mniej lub bardziej dosłowne nawiązanie do Biblii. Czy to u Tolkiena, Lewisa, czy też u pisarzy bardziej współczesnych. Coraz częściej jednak nawiązania te są wykorzystywane do stworzenia alternatywnej historii w alternatywnych rzeczywistościach. Tak też jest w przypadku „Zimy mej duszy”.

Hyperversum

Czy współczesny człowiek miałby szansę na przystosowanie się do reguł panujących w Średniowieczu? Co by się stało, gdyby niczego się nie spodziewając, ktoś z nas został przeniesiony do średniowiecznej Francji, podczas gry na komputerze czy konsoli? I to w przededniu nadchodzącej wojny!

Chemia śmierci

Moda na kryminały nie ustaje. Czy to seriale w stylu CSI, Kości, czy to książki wielu różnych autorów. Coraz częściej jednak głównym bohaterem wcale nie jest policjant. Na pierwszy plan wysuwają się teraz wszelkiej maści patolodzy i antropolodzy społeczni. Czyżby czytelników zaczęły interesować metody jakimi posługują się w swojej pracy?

Pokuta

Nawrócenie kojarzy mi się z nagłym olśnieniem, oświeceniem, które kieruje nasze życia na właściwą drogę. Zwykle nawróceni mają jednak wiele wad, z których największą jest syndrom neofity, czyli ogromna wewnętrzna potrzeba uświadamiania swojego otoczenia na temat swojej nowej wiary, a także próby nawracania innych na każdym kroku.
Jak nawrócenie wpłynęło na twórczość pani Rice?

Atrofia

Nauka jest naszą przyszłością. Na naszych oczach dokonują się kolejne ważne odkrycia, dzięki którym żyje nam się lepiej, wygodniej, zdrowiej. Czy istnieje jednak jakaś granica, której nauka nie powinna przekraczać? Co by się stało, gdyby naukowcy dokonali odkrycia mającego przedłużyć ludziom życie, a w efekcie skróciliby je do 25 lat? Taką właśnie apokaliptyczną wizję przedstawia „Atrofia”.

Klątwa Konstantyna

Nie często zdarza mi się trafić na naprawdę dobrą polską książkę. Nieważne czy jest to jakieś romansidło, kryminał, czy horror.
Kiedy jakiś czas temu wygrałem pakiet książek, nie spodziewałem się, że będzie wśród nich pozycja tak dobra, jak "Klątwa Konstantyna".