Trylogia czarnych kamieni

Dawniej wierzono, że od czasu do czasu do drzwi domu puka dziecko i prosi o pomoc. Nie jest to prawdziwe dziecko, ale niedobrze jest mu tej pomocy odmówić. Nawet wtedy, jeśli prośba jest dziwna.
Od takiej wizyty zaczyna się opowieść Anne Bishop. Co prawda nie w naszym lecz całkiem fikcyjnym świecie. W rzeczywistości, w której istnieją inne rasy, a o pozycji w świecie decyduje moc. Tylko czy to wystarczy, żeby stworzyć dobrą książkę?
Będzie to opowieść o tym, jak mając super opowieść do sprzedania można ją zniszczyć kilkoma rozdziałami. I o tym, jak z trylogii nagle powstaje dziewięciotomowa seria.
A więc od początku. "Trylogia czarnych kamieni" to opowieść o dziewczynie, która jest czarownicą. Nie znowu taką zwykłą. W końcu niemal pół świata to czarownice. Jaenelle jest Czarownicą. Czyli przepowiadanym od dawna mesjaszem. Albo raczej mesjaszką. Ogólnie rzecz biorąc większość rzeczy w tym świecie jest mocno sfeminizowana. Wracając do naszej bohaterki, nie ma ona w życiu łatwo. Co prawda, pochodzi z ,można rzec, arystokratycznej rodziny. Ma pieniądze, jako taką władzę, służących. Jedyne czego nie ma, to właśnie moc. Coś, co w uniwersum "Mrocznego Królestwa" jest wszystkim. Jest tym, co czyni cię istotą myślącą. Rodzina odwraca się od niej i traktuje jak niepełnosprawną fizycznie i umysłowo. Biedne, niedoceniane dziecko ma jednak sekret. Bo tak naprawdę posiada moc niewyobrażalną dla innych. Tylko nie potrafi z niej skorzystać. I właśnie pewnego razu "niechcący" znajduje kilku przyjaciół. Oni pomagają jej jak mogą i w końcu dziecko osiąga sukces. Niestety, rodzina nadal uważa ją za niespełna rozumu. Nie jest to jednak dla niej ważne. Ważna jest jej misja na świecie, czyli wyplenienie zła. Jak tego dokona? Opisują to kolejne części serii.
Historia jakich wiele. Mamy tu pewien powtarzający się w wielu książkach motyw. Całkiem odrealniony bohater dorasta na naszych oczach i staje się zbawicielem świata. Można jeszcze zrozumieć, że dzieci chcą widzieć świat pięknym i dobrym, ale po jakimś czasie to się robi nudne. Muszę przyznać, że Jaenelle jest najbardziej irytującą bohaterką całej serii. Oprócz niej jest jeszcze Daemon pierwszy z przyjaciół, którzy zaofiarowali się z pomocą. Jest to bohater o dziwnej, skomplikowanej psychice zniszczonej przez lata służby kobietom, które delikatnie mówiąc wykorzystywały go w każdy możliwy sposób. On niestety nie miał nic do powiedzenia. Jest też Lucivar, brat Daemona. Trochę bardziej dziki, nieco mniej skomplikowany, ale równie mocno wykorzystywany. W świecie, w którym rządzą kobiety nie ma lekko.  Jest też ich ojciec, Władca Piekieł, który był zbyt dumny, żeby synom pomóc. Krótko mówiąc, status rodziny jest dość skomplikowany.
I naprawdę, ciężko byłoby przebrnąć przez te rodzinne perypetie, gdyby nie prosty język, jakim są opisane. Nie ma tu długich opisów ani przeciąganych w nieskończoność dialogów.
Kolejnym plusem jest to, że główną bohaterkę spotykamy rzadko. Czytamy głównie o tym, co zrobili jej przyjaciele i jedynie z ich relacji [a także z ich punktu widzenia] dowiadujemy się kim tak naprawdę jest Jaenelle. Jak już wspomniałem, jest ona dość oderwana od świata i pochłonięta misją, natomiast my dowiadujemy się głównie jak inni starają się jej pomóc. Początkowo wygląda to trochę jak takie rozmowy, jakie czasem prowadzą rodzice opowiadając z pobłażaniem o swoich pociechach. Z czasem jednak przechodzi to w lekki fanatyzm, prawie jak w jakiejś sekcie. Z czasem też staje się to mocno irytujące, zwłaszcza dlatego, że pomimo iż dziewczyna dysponuje w końcu wszystkim, co potrzebne do wypełnienia misji, zwleka niemal do ostatniego momentu. Zwłaszcza w trzeciej części.

Wiele elementów powieści nie przypadło mi do gustu. Przede wszystkim dość wulgarne, mające na celu wywołanie komizmu, a mocno żenujące sytuacje związane z seksualnością głównej bohaterki. Bo wydaje mi się żenujące, że o orgazmach dziewczyny wiedzą wszyscy znajdujący się w odległości kilku kilometrów od niej, bo biedaczka nie kontroluje swojej mocy. Czasami poziom opowieści spada do rangi blogowych wypocin nastolatki z rozbuchanymi hormonami. Kto nie miał jeszcze z taką twórczością kontaktu, powinien zajrzeć na onet i w celach czysto dydaktycznych coś przeczytać.
Na koniec dodam, że jestem mocno zawiedziony. Książka naprawdę miała potencjał. Pomimo schematu ciągnącego się chyba aż od Biblii i trochę dziwnej bohaterki można było zrobić z tego coś naprawdę ciekawego. Tutaj sprowadzono wszystko do wątku miłosnego pomiędzy Jaenelle i starszym od niej o tysiąc lat Daemonem. Tym samym wpisuje się to częściowo w kanon romansu paranormalnego, choć nie spełnia chyba wszystkich kryteriów gatunku. Na dodatek autorka wiedziona powodzeniem do trylogii dopisała jeszcze kilka części. Tych jednak nie zamierzam już czytać. Z przykrością stwierdzam, że seria nie zasługuje na więcej, niż 3 punkty.